(Кон претставата „Бура и продор“ по концепт и режија на Теа Беговска, а во продукција на Интернационалниот театарски фестивал „Скупи“. Главни улоги: Илин Јовановски, Дениз Рустеми, Бојан Лазаров, Миа Кантарџиева Петровска, Тодор Стојковски, Дин Ибрахим)
Најпознатата сентенца на Питер Брук во неговото капитално теоретско дело „Празен простор“ вели: „Можам да земам кој било празен простор и да го наречам гола сцена. Човекот се движи низ овој празен простор додека некој друг го гледа, и тоа е сè што е потребно за да биде ангажиран еден театарски чин.“ Оваа мисла е параван или инспирација за многу театарски уметници кои експериментираат со тој „празен простор“ и го проблематизираат на овој или на оној начин. Но, едно е точно и есенцијално: тајните што тој простор ги крие и можностите што ги нуди се недоброј. Влегувајќи и излегувајќи од тој простор театарските уметници интерпретираат живот и отвораат нови аспекти за оној живот што се случува надвор од театарската зграда во којшто публиката е главниот лик, а режисерот е совршено невидлив, но исклучително значаен.
„Бура и продор“ на Теа Беговска е претстава која по својот мирис и вкус многу потсетува на расположението токму во Бруковата „Сон на летната ноќ“. Заобиколени од сите четири страни, во „празен простор“, актерите во оваа претстава немаат ништо друго со себе освен нивното имагинативно лудило. Велам лудило затоа што она што е „нормално“ е тривијално и незабележливо. Нивниата егзистенцијалистичка мапа подразбира поместување на животните текови и таа релевантна патека е, се чини дел од концептуалниот аспект на оваа многу жестока претстава. Во педесетината минути колку траеше оваа претстава можевме да ги метаболизираме сите артикулации на актерите и актерике чии трауми не можат да се сокријат затоа што нивната „исповед“ која нема ни една вербална нишка, се одвива во нивното физичко и емотивно контткстуализирање. Теа Беговска во овој режисерски ракопис се стопува со она што значи актерска артикулација и тоа е, се чини, златната жица на целата претстава. Обидувајќи се да ја визуелизира стигмата на денешницата, Беговска се свртува кон беспричинските конфликти какви ги има во секоја минута околу нас. Но немајќи причина во ова небично, тензично и неочекувано секојдневие, значи да ја имаме најголемата и најцврста причина да заминеме/избегаме некаде каде што сега и овде навистина имаат смисла. Кога сме веќе кај смислата, тактилната иконографија на оваа претстава ја подарува вредноста на гестот на публиката како јадро на целиот сценичен молекуларен систем за изразот на сите шест актери да функционира како едно тело и една мисла. Повторно сме кај мислата во која актерскиот хабитус навлегува многу чудно и тоа е една од најинтересните линии на целата претстава. Имено, мислата во нивниот невербален дијалог е договор на паузата со крикот и тоа повремено звучи Бекетовски, но убавината на целиот овој процес е токму логиката на физичките дејствија кои го имаат својот пат на климаксот кон кодата да биде порака која ние како публика можеме да си ја интерпетираме како што сакаме, т.е. во зависност од нашиот духовен амалгам. Илин Јовановски, Дениз Рустеми, Бојан Лазаров, Миа Кантарџиева Петровска, Тодор Стојковски и Дин Ибрахим одигруваат улоги кои во кастингот на оваа претстава се како Бекетовските А,Б,В, или 1,2,3, но тоа во никој случај не значи нивна деперсонализација. „Бура и продор“ е претстава во која индивидуалноста се дисеминизира низ заедничката актерска енергија која е за секоја почит. Телентот и пластиката на сите актери и актерки има онтолошка вредност и во таа актерска „бура“, всушност се раѓа онаа солуција која евентуално би требало да си ја понесеме дома по завршувањето на претставата.
Многу е индикативно што оваа претстава освен актерите и режисерката немаат ништо друго. Нивната посветена актерска игра покажа дека всушност ништо друго и не им е птопребно. Ја имаат својата мисла и своето верување во ангажманот, а и довербата и водството на младата режисерка која допрва треба да го има својот „продор“ на македонските театарски простори.
Секако, оваа претстава е уште еден доказ дека независните театарски проекти се живот кој треба се повеќе и повеќе да се развива затоа што всушност, тие се лакмусот на реинституционализирањето на македонскиот театар кое е насушно потребно за нивната енергија да се канализира таму каде што им е местото – на сцената.
„Бура и продор“ говори за континуираното истоштување на човекот во времето на лажните информации, тензиите околу родовата дисторизија, политичките стигми, социјалните погубни инверзии и економските провалии. Гледајќи ја неа, ние го гледаме хаосот кој што се обидуваме да не го забележуваме и итаме во прегратката на погубноста. Извонредната веродостојност на актерскиот израз и компактната и органична режија не потсетија дека оние недоумици што ги потиснуваме во нас ќе го изродат новото зло кое ќе ја поклопи целата планета.
Фотографии на Кире Галевски
Рецезнија на Сашо Огненовски
Навикнат сум да живеам во комплетно недоразбирање со мнозинството. Порано мислев дека ако дадам сè од себе, во еден момент ќе се разбереме и ќе заживееме среќно и весело до крајот на животот. Тоа кога бев млад. Сега кога сум поискусен, кога можам да ги согледам дури и резултатите од сопствените залагања, јасно ми е…
На 69-годишна возраст почина Александра Слаѓана Милошевиќ, иконата на новиот музички бран во осумдесетите години во поранешна Југославија. Важеше за икона која ги рушеше сите табуа, а на пошироката јавност ѝ е најпозната по хит-нумерата „Принцеза“ која во 1984 година ја сними со Дадо Топиќ. Вистински бум направи со антологискиот хит и спот „Мики, Мики“…
Познатиот српски фотограф Томислав Петернек почина на 91-годишна возраст во Белград. Тој беше носител на највисоките титули во професијата и добитник на повеќе домашни и меѓународни награди, а неговите фотографии беа објавени во најзначајните светски весници, пренесува РТС. Томислав Петернек е роден 1933 година во Винковци, а со фотографија се занимава од 1954 година, пишува…
Денеска по кусо боледување почина еден од највлијателните и најуспешни скопски диџеи, музичари, композитори, текстописци, издавачи и продуценти Мирко Попов. Попов е роден во 1972 година во Скопје. Израснат во Градски ѕид, како што и самиот велеше во неговото „кучкар маало“, почнува да купува плочи и ја засакува музиката уште од основното училиште, што логично резултираше со првите…
Романот „Единствен матичен број“ на Лидија Димковска е добитник на наградата „Роман на годината“ за 2023 година што ја доделува Фондацијата за унапредување и промоција на културните вредности „Славко Јаневски“. Објавувањето на добитникот на наградата се одржа денеска во кафе-книжарницата „Буква“, а за победникот одлучуваше жири-комисија составена од Влада Урошевиќ, Бранко Цветкоски, Марија Ѓорѓиева, Сашо…
„Единствен матичен број“ од Лидија Димковска („Три“), „Ако се родат некакви чувства: зборник за љубовта на Гоце и Јанка“ од Блаже Миневски („Матица македонска“), „Заборав“ од Томислав Османли („ВиГ Зеница“), „Сѐ уште можам нешто да сторам“ од Фросина Пармаковска („Или – или“) и „Зелениот дворец“ од Сибо („Арс Либрис“) се петте романи што се најдоа…
(Кон претставата „Поткровје“, по драмскиот текст „Цена“ на Артур Милер во продукција и режија на Александар Ивановски во копродукција со Македонскиот народен театар од Скопје. Главни улоги: Томислав Давидовски, Хари Михајловски, Елена Кузманов, Горан Ников) Двоактната пиеса на Артур Милер е напишана во далечната 1967 година, веднаш по неговите големи пиеси со кои стекнува светска…
(Кон претставата „Бура и продор“ по концепт и режија на Теа Беговска, а во продукција на Интернационалниот театарски фестивал „Скупи“. Главни улоги: Илин Јовановски, Дениз Рустеми, Бојан Лазаров, Миа Кантарџиева Петровска, Тодор Стојковски, Дин Ибрахим) Најпознатата сентенца на Питер Брук во неговото капитално теоретско дело „Празен простор“ вели: „Можам да земам кој било празен простор…
