Култура

Оливера Николова: Со секоја нова книга се ширеше и опсегот на моите познавања од животот

Во Македонската опера и балет, вчера, беа промовирани десет тома со 12 реобјавени книги од творештвото за возрасни на Николова, во издание на „Арс Ламина“. Книгите, објавени под импринтот „Арс Либрис“, се дел од едицијата „Македонски книжевни класици“ а уредник на едицијата е Оливера Ќорвезироска, која беше и модератор на промотивниот настан.

-Многу би сакала да верувам дека го заслужувам овој момент. Ова што се случува овде. Верувајте ми, тоа е едно чувство со кое се борам вечерва. Но, знам и дека одговорот треба да се остави на времето. Тоа го знам со сигурност. Ви благодарам што сте тука. Тука сте поради моите книги од кои, некои, сум ги пишувала речиси пред половина век. Благодарам и на повишениот тон на пофалбите во искажувањата со кои бев наградена. Благодарам, посебно, на „Арс Ламина“ која ми овозможи ретка среќа да ги видам моите дела за возрасни заедно, во вакво убаво издание. Гест што, во суштината, претставува можност за преоценка од една нова генерација на она што сум го создала. Не можам, притоа, исто така да не речам дека му благодарам и на самото пишување за многу важни заеднички споделувања во мојот живот.

Во пишувањето влегов не само млада туку и несвесна за сопствената незрелост. Зоки Поки е плод на мојата невиност, без сознание за стапиците на зборовите, а тоа што следуваше потоа, пишување не само со интуиција и спонтаност туку и со подготовка и со одговорност за тоа што го пренесувам, да кажам тежок збор, ме очовечи. Го прошири и го збогати до невидени размери моето битие, извлекувајќи ги на виделина неговите скриени потенцијали и творечки неспокојства.

Пишувањето стана, можам да речам, мој ориентир во животот. И тоа е тежок збор, но кажан со голема одговорност. Ориентир. Тоа ми овозможи да ги запознам луѓето однатре, за да знам како да ги опишам, а притоа, можеби и поважно, како да научам и да живеам со нив во реалноста, како да ги прифатам, да ги оправдам, да ги засакам. Ука што во најраната младост секако ми недостигаше потполно, а која се покажа дека ми е недоволна за личностите за кои пишував и кои морав длабоко да ги запознам пред да пишувам за нив. Како за која нова книга се определував, како се ширеше и моето тематско интересирање, така се ширеше и опсегот на моите познавања од животот, неговата многустраност. А потоа и моето однесување меѓу луѓето. Така пополека ја освојував сопствената зрелост, со тоа и сигурноста и дилемите на новата возраст, но и сигурноста меѓу зборовите што ги искажуваат нашите мисли.

Лични и професионални реминисценции и осврти кон делата дадоа авторите на новите поговори кон делата на Николова: Јелена Лужина (поговор за „Збогум Вано, Ванке…“), Никола Гелевски („Белиот чад“), Гоце Смилевски („Пешаци по црни полиња“), Катица Ќулавкова („Вежби за Ибн Пајко“), Румена Бужаровска („Куќичка“), Владимир Мартиновски („Тромбот“), Елизабета Баковска („Куклите на Росица“), Калина Малеска („Адамовото ребро“), Владимир Јанковски („Лева комора“), како и уредничката Ќорвезироска, која, меѓу другото, го напиша и поговорот за „Кадифената покривка“. Видеообраќање имаа Кица Колбе (поговор кон „Тесна врата“) и Давор Стојановски („Песот со тажен поглед“).

Автор: